lunes, 29 de agosto de 2011

Música.


Untitled, originalmente cargada por Zero Mechanism.
Lo encontré por aquí, por allá, y bueno. Preguntas de la vida... ¿que sería yo sin la música?
Aunque sea un verdadero fracaso, creo que es la única cosa en mi vida que me logran calmar las ansias, o el enojo, o no sé.
Simplemente. Aquí, un simple reproductor mp3, te ayuda a relajarte.

A través de Flickr:
Música <3 la mejor dosis para olvidar,recordar,llorar,reir,lamentarse,[inserte emoción aquíi] no?

Mi himno.

Nunca lo había pensado así, pero, un día escuchándola, me dí cuenta de que era verdad, esa era mi canción, o que sé yo. La cuestión era que me representaba. Desde hace dos años que la conozco, y en menos de un segundo, un día, ella se acercó y me abrazó con todo. Sus versos me daban ánimos, pero en ese momento no entendía lo que me quería decir. Y, ahora, en un viaje loco a la playa, me di cuenta de lo importante que era para mí. Y todo nació buscando una canción, inconscientemente, que me representara, por el famoso capitulo de Glee, "Comeback". Y la canción himno del personaje de Lea Michelle, era Sing. Sí, la de My Chem, no la otra, de un musical "X" de Broadway.

Ya, si más espera, les dejo, la gran canción de mi vida.

¿Les gustó?

jueves, 25 de agosto de 2011

Escribí esto debajo de mi Pie de Limón

Me voy al final
Al final de un libro.
Un libro sin pasado
Sin futuro.

Mi libro me enseña
La cultura,
La matemática,
La literatura.

Clave en él
Una paz infinita.
Una sensación blanca,
Una pureza divina.

Me vio rodeada de tomos y lomos.
Más de tomos didácticos
Que de lomos rompibles
Ay, que tomo sensible.

He visto mucha poesía,
Desde Neruda hasta Huidobro,
Los Parra y
Finalmente Mistral.

La rima,
Las figuras,
Los versos,
Las letras.

Ellas siempre me acompañan,
En un libro decente
O en una obra,
En un poema.

Cada vez que voy al teatro,
Me divierto
Sentada, escuchando
Riendo.

Mi narrador se presentó
Esta aquí
Mi dramaturgo se ausentó
Cayéndose en mí.

Fui a la biblioteca
(¡Que karateca!
Burlándose de mí techo)
Mientras se caía de un lecho.

Bueno, conté mi historia
Mi historia sobre mi libro
Mi libro y mis memorias
Mis memorias y mi canción.


Poema viejo, con el cual gané un concurso, aunque ahora me cuestiono ¿cómo lo hice? Cualquier duda, Diríjase al blog, o en su defecto al twitter. Estaré para usted las 24 hrs.
*Para las que siguen este blog se darán cuenta que esta cosa es de 8vo, y como encontré esto por ahí, pensé en subirlo, ya que son los inicios de un escrito, fuese lo que fuese, y que también quería decirles que esos tiempos no se olvidan.*


Porfis review:--> Fiction Press

Día 11 - Una canción de tu banda favorita.

Muse - Hysteria

lunes, 22 de agosto de 2011

Episodio Del Enemigo

Tantos años huyendo y esperando y ahora el enemigo estaba en mi casa. Desde la ventana lo vi subir penosamente por el áspero camino del cerro. Se ayudaba con el bastón que en sus viejas manos no podía ser un arma sino un báculo. Me costó percibir lo que esperaba: el débil golpe contra la puerta. Miré, no sin nostalgia, mis manuscritos, el borrador a medio concluir y el tratado de Artemidoro sobre los sueños, libro un tanto anómalo ahí, ya que no sé griego. Otro día perdido, pensé. Tuve que forcejear con la llave. Temí que el hombre se desplomara, pero dió unos pasos inciertos, soltó el bastón, que no volví a ver, y cayó en mi cama, rendido. Mi ansiedad lo había imaginado muchas veces, pero sólo entonces noté que se parecía, de un modo casi fraternal, al último retrato de Lincoln. Serían las cuatro de la tarde.
Me incliné sobre él para que me oyera.

- Uno cree que los años pasan para uno -le dije-, pero pasan tambièn para los demás. Aquí nos encontramos al fin y lo que antes ocurrió no tiene sentido.

Mientras yo hablaba, se había desabrochado el sobretodo. La mano derecha estaba en el bolsillo del saco. Algo me señalaba y yo sentí que era un revólver.

Entonces me dijo con voz firme:

- Para entrar en su casa, he recurrido a la compasión. Lo tengo ahora a mi merced y no soy misericordioso.

Ensayé unas palabras. No soy un hombre fuerte y sólo las palabras podían salvarme. Atiné a decir:

- En verdad que hace tiempo maltraté a un niño, pero usted ya no es ese niño ni yo aquel insensato. Además, la venganza no es menos vanidosa y ridícula que el perdón.

- Precisamente porque ya no soy aquel niño -me replicó- tengo que matarlo. No se trata de una venganza, sino de un acto de justicia. Sus argumentos, Borges, son meras estratagemas de su terror para que no lo mate. Usted ya no puede hacer nada.

- Puedo hacer una cosa - le contesté.

- ¿Cuál? - me preguntó.

- Despertarme.

Y así lo hice.

- Jorge Luis Borges

jueves, 18 de agosto de 2011

Mañana de Invierno.

Nevaba.

Seguía en la casa de mi abuela. Agosto ya se había instalado.
Hace una semana había entrado a clases, y aun extrañaba la casa de mis abuelos, por lo que volví el fin de semana siguiente.

Sumida en mis pensamientos, observaba caer los copos de nieve en el antejardín. El pasto tan cuidado de mi abuelo, se había estropeado por culpa de este visitante. Y, el pequeño arbusto instalado luchaba por sobrevivir, igual que mi cabeza. No entendía como volvía a perseguirla. Y lo que me había confesado en las vacaciones de invierno. Maldito Gabriel, me dice algo, y después, llega con Laurita, de la mano y diciendo “estamos pololeando”.

Traidor.
Así como la nieve mata y a la vez da vida, fuiste tú conmigo.

-Flash Back-
(Primer Día de Clases, Segundo Semestre)
Sentada en mi asiento, escuché su voz. Esa voz en la cual dormí, junto a él. En el sofá de mi abuela, y con una declaración de algo más a medias.
Llegó él con un amigo, Francisco, y venían riéndose y conversando como buenos amigos. De la nada, aparece Laura, y de estampa un beso en los labios de él. Yo lo miraba fijamente, y cuando su mirada topo con la mía, la alejó.
- ¡Quiero decirle a todos que amo a este hombre! – dijo la estúpida Laura.
- Que no sea verdad… - me dije.
Y de repente, apareció la profe con su “Jóvenes, a sentarse”.
- Fin Flash Back-

-Racconto-
Fue una semana de las peores. Me enteré de la nueva relación de Gabriel, y de paso, Fernanda también estaba “ocupada”. Los encuentros con él, fueron pocos, y apenas le dirigí la palabra. En nuestros trabajos grupales, le rebatía todo, y como era buena argumentando, ganaba estos semi-debates.
Aunque en mi interior seguía muy dolida, por lo sucedido, el muy patán no se había acercado.

Entregué los trabajos de artes, de ciencias, y de matemática. Y en lenguaje, me pidieron que analizase una canción, puesto que era para la materia de lirica. Escogí una bien genial, una con un poco de ironía y picardía. I’m Not Okay de My Chemical Romance.
Por supuesto que era para él, aunque se hiciese el desentendido, y le diese esos malditos mimos a Laurita.

Cuando salimos a recreo llevé a Francisco a la sala de música, a tocar una guitarra y rockear por el patio del colegio. Fernanda nos miraba con una cara de “Are you kidding me?”.
Realmente era divertido, cantar esta canción en el escenario dispuesto para la Semana de la Musica, y tocar esta canción después de haberla expuesto en sala.
Laura dio un vistazo con esas miradas que sacan chispas, y Gabriel, el no hacia nada, excepto mirarme con una cara de ¡sorpresa!
I’m here!
- Bueno, esto ha sido la tónica del día de hoy… espero que les haya gustado. ¡Gracias, por habernos escuchado! – Francisco hablaba por el micrófono, mientras yo recorría con la mirada de todos los presentes en la cancha del colegio, y de verdad, eran hartos.
- ¡OTRA! ¡OTRA! ¡Otra! – gritaban los chicos del publico.
- Bueno…. ¿Sofía? – Francisco se acercó y me preguntó - ¿Cuál cantamos? Me sé esta, y bueno, algunas de FOB.
-¿Qué?
- Fall Out Boy. Podemos cantar This Ain’t Scene… o I Don’t Care. No sé. – bajó la cabeza, mientras se escuchaba gritos como “¡Rico!”, “Te doy mil hijos” o “1, 2, 3: Rico, 1, 2, 3, Pancho Rico”.
- Me quedo con Dance, dance. Todos los de acá deben conocerla, ¿no? – le respondí, sonriéndole.

Y acto seguido, Dave, subió, y nos preguntó sobre lo que estaba pasando.
- ¿Qué onda, chicos? – Dave y sus ojos negros, que se hacían tan irresistibles. Cada chica del colegio babeaba por Dave, y bueno, el estaba detrás de mí. Aunque yo lo pesqué durante dos meses, hasta ahora.
- Pero Dave, ayúdanos con unos solos de percusión, loco. – le dije. - ¿Te sabes Dance, dance?
- No, pero, ¡que va!... ¡A la impro se ha dicho! – dijo tomando sus baquetas negras.

Empezamos a tocarla, y el publico estaba más encendido, y bueno, había mucha mas gente reunida. Como era el segundo recreo, duraría poco, pero lo hicimos durar harto.
El chico de Centro de Alumnos se nos acercó al final de la “mini” tocata, y nos felicitó por traer música al colegio, y blablablá. El punto es que teníamos la temida clase de Matemática.

- ¿Quieres ser grupo conmigo? – Dave me preguntó en la puerta de la sala.
- ¿Y nosotros? – reclamó Pancho, haciéndose el “indignado” por la propuesta de Dave.
- Ay, Pancho. Siempre soy con ustedes, aparte que hoy será solo estudio.
- Bueno.

Lo pasamos muy bien en la clase, porque Ignacia decía unos chistes que estaban bien buenos.

En la tarde, caminaba hacia el metro, cuando Dave se acercó a mí.
- ¡Sofía! – gritó Dave desde la esquina.
- Dave.
- ¿A donde vas? – preguntó acercándose.
- Al metro.
- ¿Te puedo acompañar?
- Por supuesto.

Caminábamos hacia el metro, mirando la calle.
Al despedirnos, soltó con lo que yo había estado esperando tres días.

- Sofía, tengo que decirte esto, antes que todo el colegio lo sepa. – Empezó Dave – Yo… me cae bien, y bueno, este ultimo tiempo, que he compartido más contigo, siento que me importas y… bueno, me gustas y todo eso.
- Dave… todo el colegio lo sabe. Y, bueno, no sé si… - me dejó con la palabra en la boca.
- ¡¿Cómo que lo saben?! ¡Mierda!
- Feña me lo dijo, y bueno, me observabas todo el tiempo, y era demasiado notorio. Hasta yo sabía… - y no terminé la frase por que me reí. Y él también se rio conmigo.
Dave es un chico normal, bueno, es baterista de una banda de rock, onda Nirvana y esas cosas. Y tiene un perro hueco, que es su perdición, su madre con “Hijo, ocupa otra vestimenta” y su papá orgulloso de que su hijo sea brillante en Historia, porque el es profesor de esa materia.
Siempre le he tenido cariño al chico, ya que es simpático y buen onda, pero de ahí a gustarme… nah, como he dicho antes todo el alumnado femenino está detrás de él. Será porque tiene pinta de rudo, y cada vez que hay tocatas, su banda es una de las primeras en asistir.
Está claro, que es muy guapo, y tan rudo, que bueno, hoy yo tenía de la oportunidad de besar al chico mas codiciado del colegio.

Y, en una de esas miradas, en un instante, nos acercamos y nos dimos un beso, de eso de no sé película o candy, o qué sé yo.
Así era el beso:


¿Qué más explicito?

Bueno. Me gustan este tipo de besos, lo descubrí con Gabriel. Pero la diferencia era Dave. Aunque en mi interior me sentí mal, por utilizarlo a olvidar a mi amigo de la cabeza.
-End Racconto-

Sentada en el sillón, al lado de la ventana. Dave, el es Dave, pero no quiero herirlo. Y Gabriel, maldito patán, que dice “oh eres mi amiga, te quiero, confío en ti, pero no eres para mí”. Implícitamente, claro.
Y ahora, la nieve me sorprende, diciendo que soy una persona malvada que da vida, y también la mata.

- ¡A Almorzar! – dijo mi abuela.
- ¡Ya voy! – le respondí.
- Sofía, deja de pensar en tonteras. Gabriel no es para ti. Y Dave, está muy rico. – dijo mi prima.
- Ay, Alejandra, ¿qué crees que haré?
- Sé lo que estás pensando, pero espérate al lunes, míralo a la cara y dile tu apestas. Y Asunto Terminado – me dijo.
- Vale.
________________________________________________________________________________


Nueva historia: Para las que cachan, es la continuación de “Noche de Invierno”, y para las que no, la primera parte la subiré cuando me entreguen el cuento y haya ganado el concurso (Dios así sea). Pero se darán cuenta de lo que se trata el anterior. Sólo tienen que esperar un poco… Bueno, creo que subiré el principio a modo de final.
Me gustó como está quedando la cosa, y si se van en volá cuando están sentadas mirando la lluvia, esta historia es para ustedes, porque está basada en esas sensaciones de extraña soledad o de pensamientos profundos en el invierno. Espero que les guste *-*.

Día 10 - Una canción que te haga dormir.

Sleep - My Chemical Romance

Día 09 - Una canción que bailarias.

Last Friday Night - Katy Perry

SonarFm Cosas.


SonarFm Thoughts
No creía, pero si.
Era el año 2009 cuando salió ese "graaan" comercial, de la radio. The Kooks. Always Where I Need To be.
Me dí cuenta. The Killers, año 2009. Guitar Hero.
Siguió el año, y bueno, Muse sacó su disco, The Resistance, y por la vida escuché un "Resistance" en el nuevo número del dial. 105.7. De ahí vino Last Resort de Papa Roach. Tambien twitter, Facebook, y por cierto. La radio online.

Año 2010, y no pude despegarme. Cada mañana, al subirme al metro, encendía mi celular con la radio en mano, escuchando las noticias de la 105.7. Con Francisco Reinoso. El College Sonar.
Todo el año, siguiendo las noticias a través de la radio. Y la anunciación de U2 a Chile, y del festival Maquinaria, Lollapalooza. I can't believe it.

Ahora, que estoy en 2011. No puedo despegarme cada mañana de Sonar Fm, porque dan la musica que más amo: The Killers, Muse, My Chemical Romance, Avenged Sevenfold.
Oh, Avenged. Mes de Abril tan genial, con esas canciones Nightmare, y a veces con Fall Out Boy. Otras, Rage Against the Machine, con su clásica Killing in The Name. O, Audioslave, me encanta la voz de Chris Cornell.
Mi vida se convirtió de pronto, y mi generación por fin tuvo nombre: Sonar. Nosotros nos movemos por facebook, twitter, redes sociales en general, pero seguimos siendo esos rockeros de antaño, que solo disfrutan de la buena música, de su buena tocata, y de sus buenas chelas. Y de sus buenos tweets de vez en cuando. Porque tenemos un estilo Sonar. Y un corazón rockero.

Saludos.

miércoles, 10 de agosto de 2011

Panic & Muse.

Un fan se pregunta: Si pudieras ser cualquier otra banda aparte dePanic!, ¿cuál sería?
Brendon Urie: Nos dicen que probablemente todos los Crows en Queen o tal vez contar que estoy inspirado por Freddie Mercury de Queen fue uno de los más grandes cantantes de todos los tiemposcon una de las voces más potente de la historia...
Spencer Smith: Llevarás maillot como él, también?
Brendon: Si me haces cantar como él, entonces 
Jon Walker: Me di cuenta de lo mucho que me gusta mucho el nuevo álbum de Muse, es impresionante, pero me gusta lo que han hecho en el pasado demasiado, ellos han que sido la mejor banda en vivo de todos los tiempos...

Spencer: Creo que él está enamorado de Muse.
Jon: No, sólo Matt Bellamy. Nunca nos deja solos en una habitación de hotel juntos. Cualquier cosa puede pasar. 
Spencer: Espantoso.



_______________________________________________________________________
Nota: encontré esto por casualidad, y de verdad, no me acuerdo de dónde lo saqué, pero, trataré de mejorar esta traducción, porque Google es un asco.
Punto Final.

Ubi sunt?


Podríamos definirlo como "¿qué fue de aquello?". Es una serie de preguntas retóricas sobre el destino de las personas que nos han precedido, e incluso de todo aquello que vivieron un día (galas, amores, músicas, bailes). Es un tópico conectado con el tempus fugit y la muerte igualitaria: la muerte llega y todo lo iguala, sólo el recuerdo del pasado permanece. El "ubi sunt" es una antigua forma literaria latina utilizada frecuentemente en la Edad Media, renovada por Jorge Manrique y recreada por las literaturas posteriores (también en la música cuenta con ejemplos evidentes, como en los tangos), cuyo encanto radica precisamente en esa falta de respuesta que induce a la reflexión, a idealizar los recuerdos, a evocar el pasado para reencontrarse con lugares, sentimientos y personas del ayer, a añorar lo perdido, lo que pudo ser. Una modalidad de este tópico es el sic transit gloria mundi (en esto se ha convertido lo que en otro tiempo fue la gloria del mundo).

Ubi sunt qui ante nos in mundo fuere? (Himno universitario de Europa, de origen medieval)

Gaudeamus igitur,
iuvenes dum sumus.
Post iucundam iuventutem,
post molestam senectutem,
nos habebit humus.

Ubi sunt qui ante nos
in mundo fuere?
Vadite ad superos,
transite ad inferos,
ubi iam fuere.

Vivat Academia,
vivant professores.
Vivat membrum quodlibet,
vivant membra quaelibet,
semper sint in flore.

Vita nostra brevis est,
breve finietur.
Venit mors velociter,
rapit nos atrociter,
nemini parcetur.

Vivat nostra societas!
Vivant studiosi!
Crescat una veritas,
floreat fraternitas,
patriae prosperitas.

Vivat et Republica,
et qui illam regit.
Vivat nostra civitas,
Maecenatum charitas,
quae nos hic protegit.

Pereat tristitia,
pereant osores.
Pereat diabolus,
quivis antiburschius,
atque irrisores.

Alma Mater floreat
quae nos educavit,
caros et conmilitones
dissitas in regiones
sparsos congregavit.


(Traducción)

Alegrémonos pues,
mientras seamos jóvenes.
Tras la divertida juventud,
tras la incómoda vejez,
nos recibirá la tierra.

¿Dónde están los que antes que nosotros
pasaron por el mundo?
Subid al mundo de los cielos,
descended a los infiernos,
donde ellos ya estuvieron.

Viva la Universidad,
vivan los profesores.
Vivan todos y cada uno
de sus miembros,
resplandezcan siempre.

Nuestra vida es corta,
en breve se acaba.
Viene la muerte velozmente,
nos arrastra cruelmente,
no respeta a nadie.

¡Viva nuestra sociedad!
¡Vivan los que estudian!
Que crezca la única verdad,
que florezca la fraternidad
y la prosperidad de la patria.

Viva también el Estado,
y quien lo dirige.
Viva nuestra ciudad,
y la generosidad de los mecenas
que aquí nos acoge.

Muera la tristeza,
mueran los que odian.
Muera el diablo,
cualquier otro monstruo,
y quienes se burlan.

Florezca el Alma Mater
que nos ha educado,
y ha reunido a los queridos compañeros
que por regiones alejadas
estaban dispersos.

Religio amoris


La amada es un ser superior, celestial, angelical; su belleza y su perfección son propios de un ser divino. Por ello, se la iguala con los ángeles o el propio Dios; el amante acaba conviertiéndose a su particular religión de amor basada en su amante: recordemos el "Melibeo soy" de Calisto en La Celestina. Fue un tópico duramente perseguido por los moralistas medievales y provocó -por parte de estos - el auge de la literatura de corte misógino de la época.

Día 08 - Una canción de la que te sepas toda la letra.

My Chemical Romance - I'm Not Okay (I Promise)


Puedo decir algo??
No conozco este grupo, ni siquiera he escuchado de él.*


*sarcasmo e ironía en sus dosis más letales.

Clases de Canto.

Hoy era un día muy tedioso.
Por culpa de mis padres, tengo Música en artes optativas, y en tercero medio tengo que… cantar.
¡Odio cantar!
Soy un fracaso, en mis años de artista plástica, no debía competir por poner el paladar más arriba, y de pararse de cierta forma… O de respirar con el diafragma.

¡Y además!
Debo ir a clase del coro del colegio, porque mi “querido” profesor de música, me pondrá una nota con la asistencia a éste.

Mañana, como coro, tenemos una presentación en la Feria del Libro Juvenil, en Parque Bustamante; así que nos convocaron a una reunión; y en la tarde, tengo ensayo, como todas las semanas.
Nos reunimos, en la sala del Piano (porque de música no tiene nada), y arreglamos las canciones, los cánones, y la hora de junta en el hall del colegio.

Infortunadamente, voy en un colegio de mujeres, segregado, y van como 4 alumnas por curso.
Los terceros, están segregados por sus electivos, y mis padres, me obligaron a tomar el “famoso” Plan D, & yo, que quería optar Humanista, me negaron la posibilidad de hacer una persona letrada, y no una artista.
Conclusión: soy artista por obligación. Y mis compañeras, ¡algunas pelearon porque sus papis no querían que estuvieran aquí!

Después de la reunión, almorcé con una amiga que tengo en el biólogo; y hablamos de cosas que nos interesan: Mcr, Soul Eater o alguno que otro famoso bien dotado. O, simplemente, de la vida loca.

La hora siguiente tenía Inglés, y, como todos los jueves, tenía que practicar los “Conditionals”, y con mi compañera de puesto, crearíamos esas frases locas en inglés, que entre las tres nos reímos.

Mi compañera de puesto es una mujer excepcional, y mucha gente, la juzga sin conocerla. Creo que a mí también me pasó, y cuando llegué a este curso, muy nerviosa, porque igual conocía gente… pero a mi nueva compañera de puesto, no.

Tocaron el timbre para salir de clases; pero yo, y otras de mi curso debían quedarse hoy a ensayar.
Bajé al primer piso, para ver si las chicas biólogas habían bajado, y, como lo comprobé, me acerqué a ellas.

Algunas de las chicas biólogas, las conozco desde Séptimo Básico, y otras, en Primero Medio.
Con algunas (la gran mayoría), nos empezamos a hacer amistad desde Primero, otras de Segundo; y otras, desde Octavo.
Las féas, las conozco desde Séptimo, y otra, desde Primero.

Bajamos, y nos instalamos en la sala del Piano. Hicimos respiraciones iniciales, y las cosas iniciales, como relajar la boca, levantar el paladar blando, relajar la garganta, tratar de proyectar la voz con las mejillas, etc, etc.

Y, en una des esas interrupciones, un chico de la Orquesta Juvenil, interrumpió la sesión, con las disculpas de solicitar las llaves para cerrar la bodega musical.

Yo, a él, lo conocía muy bien. Va en la Orquesta Juvenil, y la música es su pasión.

La Orquesta Juvenil se armaba de dos colegios: el mío, de mujeres, y el colegio de hombres mejor de la comuna (ese de Manuel Montt).
Obvio, el mío es mejor. El mejor colegio municipal a nivel nacional. De hecho, el mejor de todos, pasando al otro colegio municipal, de larga trayectoria… (Fue fundado en 1813), y de otra comuna.

Cuando entró, el profe-sor de música, le abucheó y con sus “bromitas”, hizo reír a más de la mitad de la clase.
Salió, y, seguimos con la clase.

Y partimos con las piezas a ensayar el día de hoy. Era nueva, y todas debíamos aprenderla de a poco.
Vi la partitura, y me puse a descifrar los ritmos de mi voz.

El primer día del coro, el “profe-sor” de música, me puso en la tercera voz, o conocida como las Contralto, o sea, las voces femeninas más rudas. Así le pusimos con una amiga de pelo claro, también Contraalto.

Terminó la clase, a las 18.00 hrs, y como éramos nosotras, fuimos al baño antes de irnos al metro.
Y, de las que esperábamos, se acercó el chico de “Aquel Colegio”, me saludó, y me preguntó como me había ido en la tortura de Coro.
Le respondí, con una sonrisa, que me había encantado venir a esta clase, porque fue un poco diferente a las anteriores.
Y con una respuesta corta, se despidió argumentando que debía llegar temprano porque mañana tenía una prueba de Química.
Nos juntamos con las chicas, y en la salida del colegio, nos despedimos de las que van hacia el otro lado, o sea, la calle del “Que salva”, según la RAE.
Caminamos en la calle Marín, cruzamos Seminario, seguimos avanzando por Marín, doblamos por Bustamante, y llegamos al metro.

Nos despedimos de la chica de pelo claro, amante de SP (Banda súuuper secreta), y con al otra chica, la del pelo negro, avanzamos hacia el andén de Vicente.
Hablamos de cualquier cosa trivial entre nostras, cosas de gustos comunes, como el grupo Mcr, o las de las siglas Etf, o simplemente de la influencia en nuestras vidas, Mr. Jimmy.

Nos despedimos en el andén de buses para tomar la micro que correspondía para llegar al casa, y subí a este, me senté, prendí mi celular y puse mi música preferida.

Ahhh… tanto soñar, que se volvió realidad, y, todos los jueves para mí son un deleite, porque comparto con las personas que más quiero, y me encuentro con alguien muy especial para mí, me rio de las bromas pesadas de mi profe-sor de música, y creo, que lo más importante: Aprendí a amar la música desde un lado tan profundo, que no sabría que hacer si ella no estuviera a mi lado. Ahora, creo que estudiaré Pedagogía en Artes Musicales .


__________________________________________________________________________________
Fiction Press

lunes, 8 de agosto de 2011

Día 07 - Una canción que te recuerde un evento en especifico.

This Wars Is Ours - Escape the Fate

La vida de un escritor son simples cosas.

A veces es una estupenda empanada de queso, un vaso de Pepsi, tu radio con Fireflies & una mesa blanca para comer.
Despierto, a las 1.57 am, escuchando PlayFM. Pensando en ese maldito dolor de cabeza...

Freddy Mercury sabía muchas cosas. ¿Qué cosas? Ni idea. Pero tenía razón. De ahí nació Lady Gaga, & la radio Concierto con su lema "La Voz de los Ochenta". ¿Qué voz? La de los Prisioneros, o mejor dicho, la de Jorge González.

Se enfría mi empanada, ocupo mi croquera de Artes para escribir. Le encontré utilidad, y creo que Karina leerá esto, me preguntará "¿Qué has hecho?" y le explico que mi arte está en estas palabras.

La Disputa

Mi discusión.
Mi oboe.
Mi caja.
Mi pasión.

No debía haberlo hecho,
No decirte esas palabras hirientes.
Quedé deshecha,
Y tú mirada me fastidiaba.

Estaba enojada,
Estaba sola.
Pero, por favor,
Perdóname.

No debí decirte eso.
No debí gritarte.
No sabes lo que yo te quiero.
No sabes cómo me duele.

Eres la cosa más grandiosa,
Y por una pelea,
Una simple pelea,
Llegamos a esto.

Nos miramos,
Nos calmamos,
Nos abrazamos,
Nos besamos.
_______________________________________________________________________________________



Día 06 - Una canción que te recuerde algún lugar.

We Are Broken - Paramore

sábado, 6 de agosto de 2011

Locus Amoenus

El tópico conocido como locus amoenus consiste, básicamente, en la descripción idealizada de la naturaleza, con elementos naturales que se repiten (prado, sombra, aves canoras, arroyo cristalino) y que tienen el objetivo de crear el ambiente perfecto.
En ciertas ocasiones, sin embargo, aparece el tema llamado "Late anguis in herba" de origen virgiliano. Es un aviso para los confiados: el peligro, el mal, pueden aparecer en cualquier parte, preferentemente en los lugares aparentemente bellos.

Garcilaso de la Vega, Égloga III, 8

"Cerca del Tajo, en soledad amena, / de verdes sauces hay una espesura / toda de hiedra revestida y llena, / que por el tronco va hasta la altura / y así la teje arriba y encadena / que el sol no halla paso a la verdura; / el agua baña el prado con sonido, / alegrando la vista y el oído."

Carpe Diem.

El frecuentísimo tópico conocido como Carpe diem –'aprovecha el día'– consiste en una invitación a disfrutar del presente sin preocuparse del futuro. La formulación "carpe diem" aparece por primera vez en Horacio, en el ejemplo que citamos más abajo. Son frecuentes otras formulaciones, como el conocido collige rosas –'coge las rosas'–. De ordinario, el tópico del carpe diem aparece en unión de otros lugares comunes, como el de la fugacidad del tiempo (tempus fugit). El tema de la fugacidad de la vida es uno de los más viejos de la literatura universal. Básicamente, se consideran dos tipos de tratamiento del tema:

a) Estoicismo: Reflexión sobre la brevedad de la vida y lo absurdo de pretender riquezas o poder, ya que la muerte nos llegará de improviso. La moral estoica concede a la razón una autonomía y un poder casi divinos: es el único medio para afrontar con éxito las adversidades, renunciado a lo material y a lo sensitivo. Este tópico suele formularse así: tempus irreparabile fugit (el tiempo pasa irreparablemente, es una variación del tema de la fugacidad de la vida). El estoicismo clásico es fatalista y, en el fondo, panteísta y negador de la inmortalidad del alma. El estoicismo cristina, doctrina moral surgida entre los humanistas, pretende aunar el rigor del estoicismo clásico con las exigencias del dogma cristiano, también llamado neoestoicismo.
b) Epicureísmo: Ante la brevedad de la vida, se exhorta a gozar de los placeres de la vida mientras dure. Punto de vista amable, alegre, jocoso y desenfadado; a veces contiene una reflexión ligeramente angustiada en la que se nos anima al goce porque pronto vendrá la destrucción. Ofrece otros matices más o menos admonitorios y reflexivos. En la poesía, la primera visión del tema suele denominarse carpe diem.


QUE SE NOS VA LA PASCUA - Luis de Góngora

¡Que se nos va la Pascua, mozas,
que se nos va la Pascua!

Mozuelas las de mi barrio,
loquillas y confiadas,
mirad no os engañe el tiempo,
la edad y la confianza.
No os dejéis lisonjear
de la juventud lozana,
porque de caducas flores
teje el tiempo sus guirnaldas.
¡Que se nos va la Pascua, mozas,
que se nos va la Pascua!

Vuelan los ligeros años
y con presurosas alas
nos roban, como harpías,
nuestras sabrosas viandas.
La flor de la maravilla
esta verdad nos declara,
porque le hurta la tarde
lo que le dio la mañana.
¡Que se nos va la Pascua, mozas,
que se nos va la Pascua!

Mirad que cuando pensáis
que hacen la señal de la alba
las campanas de la vida,
es la queda, y os desarma
de vuestro color y lustre,
de vuestro donaire y gracia,
y quedáis todas perdidas
por mayores de la marca.
¡Que se nos va la Pascua, mozas,
que se nos va la Pascua!

Yo sé de una buena vieja
que fue un tiempo rubia y zarca,
y que al presente le cuesta
harto caro el ver su cara,
porque su bruñida frente
y sus mejillas se hallan
más que roquete de obispo
encogidas y arrugadas.
¡Que se nos va la Pascua, mozas,
que se nos va la Pascua!

Y sé de otra buena vieja
que un diente que le quedaba
se lo dejó estotro día
sepultado en unas natas;
y con lágrimas le dice:
«Diente mío de mi alma.
yo sé cuándo fuistes perla,
aunque ahora no sois nada».
¡Que se nos va la Pascua, mozas,
que se nos va la Pascua!

Por eso, mozuelas locas,
antes que la edad avara
el rubio cabello de oro
convierta en luciente plata,
quered cuando sois queridas,
amad cuando sois amadas;
mirad, bobas, que detrás
se pinta la ocasión calva.
¡Que se nos va la Pascua, mozas,
que se nos va la Pascua!


LOS ESPINOS - Luis Cernuda, Como quien espera el alba

Verdor nuevo los espinos
Tienen ya por la colina,
Toda de púrpura y nieve
En el aire estremecida.

Cuántos ciclos florecidos
Les has visto; aunque a la cita
Ellos serán siempre fieles,
Tú no lo serás un día.

Antes que la sombra caiga,
Aprende cómo es la dicha
Ante los espinos blancos
Y rojos en flor. Ve. Mira.

COLLIGE, VIRGO, ROSAS - Francisco Brines, El otoño de las rosas.


Estás ya con quien quieres. Ríete y goza. Ama.
Y enciéndete en la noche que ahora empieza,
y entre tantos amigos (y conmigo)
abre los grandes ojos a la vida
con la avidez preciosa de tus años.
La noche, larga, ha de acabar al alba,
y vendrán escuadrones de espías con la luz,
se borrarán los astros, y también el recuerdo,
y la alegría acabará en su nada.

Más, aunque así suceda, enciéndete en la noche,
pues detrás del olvido puede que ella renazca,
y la recobres pura, y aumentada en belleza,
si en ella, por azar, que ya será elección,
sellas la vida en lo mejor que tuvo,
cuando la noche humana se acabe ya del todo,
y venga esa otra luz, rencorosa y extraña,
que antes que tú conozcas, yo ya habré conocido.

A IRENE GARCÍA - Federico García Lorca, Canciones.

En el soto,
los alamillos bailan
uno con otro.
Y el arbolé,
con sus cuatro hojitas,
baila también.

¡Irene!
Luego vendrán las lluvias
y las nieves.
Baila sobre lo verde.

Sobre lo verde, verde,
que te acompaño yo.

¡Ay cómo corre el agua!
¡Ay mi corazón!

En el soto,
los alamillos bailan
uno con otro.
Y el arbolé,
con sus cuatro hojitas,
baila también.

POEMAS DE LA INDIA EN EQUIPAJE DE MANO - Martín López-Vega, Madrid, Acuarela, 2000, p. 56.

Entrégate a todo amor, hermosa joven,
pues huye día a día la juventud.
¿Quieres pagar mayor tributo a la muerte
que el que ella misma se cobrará cuando te desnude
?

LOS ESTADOS CARENCIALES - Á. Vallvey, Madrid, Destino, 2002. Pp. 37-38.

¿Qué pretendes con tu abatimiento y tu agonía gratuitas? No le añadas fuego al fuego para aumentar la locura. Ésta es la vida. Esto es lo que hay. Cenizas y confusión. Pero también prodigios y grandeza. Napoleón sabía que vivimos y morimos entre maravillas. Tú también deberías saberlo, deberías saber que del barro nacen flores, y de tu tristeza puedes obtener fuerza en lugar de depresión. Somos carne mortal, pero lo mortal es para los mortales, como decía Píndaro. Aprovecha tu mortalidad, apura tu tiempo hasta las heces. Somos ciegos que pretenden comprender el arco iris, pero, Luz, ¿qué más da?, ¿qué más da?, ¿es que no notas cómo bulle la vida a tu alrededor?

EL PENSAMIENTO DE LOS MONSTRUOS - Felipe Benítez Reyes, Barcelona, Tusquets, 2002. Pp. 85-86

Inesperadamente, Mutis nos soltó el discurso más largo de su vida: “Collige,, virgo, rosas significa: chingad cuanto podáis, chavalitas menores de edad. Chingad con nosotros, los astutos latinos. Coged las rosas carnales, porque luego sólo podréis coger las flores de papel y de cera. Coged la rosa flácida de nuestros músculos varoniles, la rosa fermentada de nuestra vejez, porque dentro de poco sólo podréis aspirar el perfume de esas rosas polvorientas que son los pompones de maquillaje. ¿Entendido? Eso es lo que los romanos les recomendaban a las chavalitas, que chingaran ocho o nueve veces diarias con los senadores y con los poetas épicos. Porque mucho latín y mucha hostia, pero todos andaban majaras por el sexo gratuito (…)”.

RINCONETE Y CORTADILLO - M. de Cervantes

Con esto, se fue la Pipota, diciéndoles:
- Holgaos, hijos, ahora que tenéis tiempo; que vendrá la vejez y lloraréis en ella los ratos que perdistes en la mocedad, como yo los lloro.

Catulo V, 1-6

Vivamus, mea Lesbia, atque amemus,
rumoresque senum severiorum
omnes unius aestimemus assis.
soles occidere et redire possunt:
nobis, cum semel occidit brevis lux,
nox est perpetua una dormienda.

Vivamos, querida Lesbia, y amémonos,
y las habladurías de los viejos puritanos
nos importen todas un bledo.
Los soles pueden salir y ponerse;
nosotros, tan pronto acabe nuestra efímera luz,
tendremos que dormir una noche eterna.


Hor. Carmina I, 11, 7-8

dum loquimur, fugerit invida
aetas: carpe diem, quam minimum credula postero.

Mientras hablamos, huye el envidioso tiempo. Aprovecha el día, y no confíes lo más mínimo en el mañana.

Santiago de Chile.

Día 05 - Una canción que te recuerde a alguien.

Red Hot Chili Peppers - Under The Bridge

martes, 2 de agosto de 2011

Foedus Amoris

Se entiende en este tópico que los enamorados tienen un pacto –foedus– de mutua fidelidad, cuyos garantes deben ser los dioses. El incumplimiento de este tratado –foedus amoris violatum– tendría que acarrear graves males (pérdida de belleza, sobre todo) al infractor.

Égloga I, 91-95, Garcilaso de la Vega en Poesía de la Edad de Oro I (Renacimiento), José M. Blecua (ed.), Madrid, Castalia 1984. P. 78

¡Oh Dios!, ¿por qué siquiera,
pues ves desde tu altura
esta falsa perjura
causar la muerte de un estrecho amigo,
no recibe del cielo algún castigo?



Ovid. Amores, III, 3, 1-12

Esse deos, i, crede: fidem iurata fefellit,
et facies illi, quae fuit ante, manet!
quam longos habuit nondum periura capillos,
tam longos, postquam numina laesit, habet.
candida candorem roseo suffusa rubore

ante fuit; niveo lucet in ore rubor.
pes erat exiguus; pedis est artissima forma.
longa decensque fuit; longa decensque manet.
argutos habuit radiant ut sidus ocelli,
per quos mentita est perfida saepe mihi.
scilicet aeterni falsum iurare puellis
di quoque concedunt, formaque numen habet.

Anda, cree en la existencia de los dioses: ella se ha burlado de mí, después de haberme jurado fidelidad, y el rostro que antes tenía, lo sigue teniendo ahora. Los cabellos tan largos que tenía cuando todavía no era perjura, igual de largos los sigue teniendo después de haber ofendido a los dioses. Antes era de tez blanca y un rosado rubor matizaba su blancura: el mismo rubor brilla ahora en su rostro de nieve. Sus pies eran pequeños: reducidísima es ahora la forma de sus pies. Era alta y hermosa: alta y hermosa sigue siendo. Tenía unos ojos chispeantes: y ahora emiten destellos igual que una estrella; muchas veces me mintió la pérfida poniéndomelos por testigos. Sin duda los dioses eternos permiten también a las mujeres jurar en falso, y su hermosura les subyuga. (Traducción de V. Cristóbal López)

Homo Viator

Es un tópico muy empleado: nuestra vida es como un camino sobre el que nunca volvemos y, mientras vivimos vamos cubriendo etapas y haciendo una ruta que no ha sido hecha por ningún otro.
Carácter itinerante del vivir humano, considerada la existencia como "camino", viaje o peregrinación. Peregrinatio vitae

Dante, La Divina Comedia, Canto I

"A mitad del camino de la vida me encontré en una selva oscura por haberme apartado de la recta vía.
¡Ah!, cuán difícil me resultaría decir lo salvaje, áspera y espesa que era aquella selva, que sólo el recordarlo me produce pavor. Era aún más triste que la muerte. Mas para hablar del bien que allí encontré, narraré las otras cosas que vi (...)."

Día 02 - Tu canción menos favorita.(De tus favoritas la menos favorita)

The Fallen - Franz Ferdinand

Día 03 - Una canción que te haga feliz.

Always Where I Need To Be - The Kooks